”මම හරි ආසයි අඩියක් ගහල ඉන්න වෙලාවට සතියා, “පරවුණ මල්වල සුවඳ අතීතේ…” කියනවා අහන්න”

2025 ජූලි 02, පෙ.ව. 12:05

---

---

මීට කාලෙකට ඉහත, අභාවප්‍රාප්ත වුණු සතිශ් පෙරේරාගේ මතකය, මධුමාධව අරවින්ද විසින් අපූරුවට අකුරු කර තිබුණා.

ඒ, සොඳුරු ආදර කතාවකුත් එක්කම,,,

”මම එක රහසක් කිව්වා

උබ අහගෙන උන්නා

“මැරෙයි යකෝ තෝ “

සතියා මට හොදටම බැන්නා

වර්ශය 2008……

රට කොරියාව….

කොරියාවෙ තට්ටු අටක ලස්සන හෝටලයේ

පස් වෙනි මහලේ ලස්සන කාමරයක් අපිට වෙන් කරලා තිබ්බා .. ප්‍රසංගයේ සංවිදායකයින්…

කොරියානු මිනිස්සු ගැහැහු කඩිගුලකින් එලියට යන කඩියන් මෙන් කඩිසරව වීදි දිගේ යන එන හැටි බැල්කනියේ සිට නරබමින්…… සතියයි මායි කඩි මුඩියෙ ලෑස්තිවෙනවා අඩියක් ගහන්න…..

සතිශ් එක්ක සප්පායන් වෙන මදු විත හරි රහයී.. ආදරනීයයි…

මම හරි ආසයි …

අඩියක් ගහල ඉන්න වෙලාවට සතියා

“පර උන මල් වල සුවද අතීතේ…”

කියනවා අහන්න…

ඈතින් බහින ඉර කොරියාවෙ අහසත් රතු පාට කරල තිබ්බා…

අපි දෙන්නා ඒ ඉර එලියෙන් ලස්සන විදිමින් සප්පායම් වෙමින් උන්නා….

අපි ආදරනීය යහලුවන් හැමදේම

කියව ගත්ත..

ඒත් මගෙ හිතේ එකම එක රහසක් තිබ්බා..

සතියගෙන් වසන් කරපු…..

එ සතිශ්ගෙ ඈතින් නෑයො වෙන අපි යන එන ගෙදරක හිටිය සතියගේ නෑයෝ වෙන නංගි කෙනෙක්ට මගෙ හිත ගිහින් තිබ්බ…

ඈත් මට ආදරේ වෙලා තිබ්බා…

මාලිගාවත්තෙ මහල් නිවාස වල සතිශ්ලගෙ ගෙදර වගේම ඇයත් හිටියේ තුන් වෙනි මහලක…

අපි එකට ඒ ගෙදර යනවා…

මමත් සතිශ් එක්ක එහි යනවා…

නමුත් බොහෝම පොඩි අහිංසක ආදරයක්..

මා සහ ඇය එක්ක, මේකට හොරෙන් යනවා..

දවසක් අපි අඩියක් ගහන්න චූලාරාමය නමින් අපි හදුන්වන ටවර් හෝල් එක ඉස්සරහ අති අවන්හලට ගිහින් සප්පායන් වෙලා පාරදිගේ සිංදු කිය කිය ආවා….

මට සතිශ්ට හොරෙන් ඇය දැක ගන්න හිතක් පහල උනා…

රෝමියෝ කනු දිගේ නැගල ජූලියත්ට හාදුවක් දීලා යනවා වගේ…

මාලිගාවත්තෙ අපිත් බොහෝ පඩිපෙල්වල

වීනා වැයුවා…

මාලිගාවත්ත ගිනි නොගද්දිත්…

එහෙම හාදු දෙන්න යන කොට..

පඩි පෙලේ පහලින් කවුරු හරි ආවොත්..

අපි… පුරුදු වෙලා හිටියේ…

පඩි පෙල් අතර තියෙන බැල්කනියේ.. එපිටට තියෙන පොඩි වහලේ සැතපිලා.. ඒ කෙනා යනකම් සැතපිලා ඉන්න….

ජූලියට්ල සද්දයක් ආව හැටිය දොර වහල ගේ අස්සට දුවන නිසා…

මාලිගාවත්තෙ රෝමියෝලා ගොඩක්. ජීවිත අවදානම ගුටි කනවට වඩා යහපත් කියල..

අර පොඩි වහල් කෑල්ලේ සැතපිලා හිටියා ඒ එන යන අය …. නොපෙනී යනකම්…

එදත්…. සතියට ලෝකෙ පැලෙන බොරුවක් කියල..

මම බඩ ගෑව තුන් වෙනි තට්ටුවේ දොර ටක් ගාල ඇරල හාදුවක් දීල දොර වහන..

සතියගෙ ඈතින් නෑයෝ වෙන ජූලියට් හොයන් යන්න රෝමියෝ වෙලා….

ඉතිං වෙනද වගේම..

ඈ කඩි මුඩියේ මට හාදුවක් දුන්නත්..

මම තව හාදු හිගාගෙන කන්නමයි හදන්නේ..

එතකොට නම් රෝමියෝ වගේ නෙවෙයි

හිගන්නෙක් වගේ…

ඇයත් බෑබෑ කිය කිය..

කොටස් වශයෙන් හාදු පුදනවා ..

දුවනවා…

එක පාරටම පහලින් කට හඩක් ඇහුනා මේ මහ රෑ..

ඇගේ අය්යවත් එනවද..

ඈ බය වෙච්ච පාර මාව අත හැර පලා ගියාදොර වහල..

මම අර පොඩි වහලට මගේ සරීර කූඩුව සැතපැව්වා.. ගුටි කනවට වඩා..

වැටිල මලත් කම් නෑ කියල…වහලේ…

අඩි හඩ නොමැකී ගියාට පස්සේ මමත් නැවත පඩි පෙල දිගේ පල්ලන් බැහැල ගෙදර ගියා.

ඒත් එදා පඩි පෙලෙන් ආව කෙනා උඩට ආවෙ නෑ… හොල්මනක්වත්ද..

එනවා ඇහුනා…

යනවා ඇහුනා..

ආපු තැනක් නෑ…

කොහොම උනත් මට මොකෝ…

මම කිව්ව සතියට…

උබට මට කියන්න රහසක් තියෙනවා…

මම උබේ අහවල් නෑ නංගි එක්ක යාලුවෙලා හිටිය උබට හොරෙන් ……

මට ඒක උබට කියනකම්…

හිතට හරි නෑ කියල….

කොරියාවෙ අහසට දුම් ගුලියක් පිට කරල…

කට කොනෙන් හිනාව පටන් ගත්ත සතියා…

ටික ටික හිනාව වැඩි කරා…

කෑ ගහල හිනා හුනා…

මම ඉන්නව කක්ක පෑගුන මූනක් හදාගෙන..

ඈ බොල මදුවෝ….

මම තෝ හැරෙනකොට දන්නව….

තෝ එදා මාව හලල

එහෙ රිංගුව කියල නොදැන..

මම එහෙට පනිවිඩයක් දෙන්න එනකොට..

මට මතක් උනා …

තෝ ඒකි බලල එන්න ඔය තරප්පුව නගිනව ඇති…

මේ බීල ඉන්න වෙලාවෙ ….

අර වහලෙන් වැටුනොත්….

තෝ මැරෙයි යකෝ….

මම එදා මගට ඇවිල්ලා ගියාට..

උබ පරිස්සමට හිමිජ්ජා වගේ වහලෙන් ගොඩ වෙලා පඩි පෙල බැහැල යන හැටි…

ජෑම් ගහ යටට වෙලා බලන් හිටියා…

තෝ වැටුනනම්..

මටයි පාපේ….

අපි දෙන්නා කෑ ගහලා හිනා උනා..

තව අඩියක් වීදුරුවට දාල ..

එක පාර බීල දැම්මා..

ඇත්තටම අපේ යාලුවෙක්

පොඩි චූටි එහෙම උඩ ඉදල වැටිලා මැරුනා…

මගේ ආදරනීය මිතුරෝ…

දම් පාටට ඉර බහින ගොඩාක් හවස් වල..

මම මගේ යාලුවව ලෝකෙ කොහෙ හිටියත්..

අහසේ හොයනවා….

උබ රත්තරන් යාලුවෙක්…

බඩ ගිනි වෙලා බත් කනකොට..

රස කටක් හදල අපිට කැව්වා නේද සතියෝ…

කන හැමදාම….

ඒ කාපු බත් අටයක් ගානේ..

මම උබව හොයනවා…..

අපි එනකම්..

ඉනන තැනක හිටපන්….

එගොඩහට වෙලා..

අපි අවසන් ලියුම ලියපු හැටිය..

එන්නම්… මිහිරැති වසන්න කාලය ..

ආයෙමත් උබ එක්ක ලියන්න..

ප්‍රියයන්ගෙන් වෙන්වීමත් පද පේලියක් නොවෙන බව….

උබ අපිට කියා දුන්නා..

ඒ පේලිට ක්‍රියාපදයක්…

සත්තමයි.. ඒ ක්‍රියාපදය….

අදටත් ක්‍රියාත්මකයි… සතියෝ…

මදු මාදව මතක පැන්වින්ද….

උපුටාගැනීම සහ ඡායාරූපය : Madhu Madhawa Aravinda ෆේස්බුක් පිටුවෙන්

---