මගේ කිරි දරුවට පහරදුන්නා – නෑයො විකුණනවට බැන්නා – කසුන් (K) මාධවී (M) ගෙන් පිළිතුරු

2025 ඔක්‍තෝබර් 13, පෙ.ව. 12:02

---

---

පසුගිය දිනවල අන්තර්ජාලය තුළ වැඩි වශයෙන් කථාබහට ලක්වූ මාතෘකාවක් වූයේ නැසීගිය කලාකරු ජැක්සන් ඇන්තනිගේ එකම දියණිය මාධවීගේ ස්වාමියාවූ කසුන් මහේන්ද්‍ර හීනටිගල “මුද්දරස්පලම්” නම් වූ සිය ප්‍රථම නවකතාව ‘ම‍‍ාර්කට්’ කළ ආකාරයයි. මින් ඉහත වසරේ ‘සීනි මුරුක්කු’ නම් කෙටිකතා සංග්‍රහයක් සරසවි ප්‍රකාශනයක් ලෙස එළිදක්වා ජැක්සන් පවුලේ ප්‍රචාරණ යාන්ත්‍රණය ඔස්සේ විශාල කථාබහක් ඇති කර එය අලෙවි කරගෙන තිබූ ඔවුන් මෙවර ස්වයං ප්‍රකාශනයක් ලෙස මෙම නවකතාව එළිදක්වමින් කියා සිටියේ අන් ප්‍රකාශන ආයතනයකින් කරවා ගත්තොත් ලැබෙන සියයට 10 ක කර්තෘ භාගය ප්‍රමාණවත් නොවූ බවයි.

මේ හේතුවෙන් ඔවුනට මෙවර ජාත්‍යන්තර පොත් ප්‍රදර්ශනයේ රැඳී සිටීමට කුටියක් නොවූ අතර ඒ වෙනුවට ඔවුන් BMICH අසළ පිහිටි සුදර්ශි ශාලාව වෙන් කරගෙන එහි සිට එය අලෙවි කළේ සැලසුම්සහගත ප්‍රචාරණ විධි ක්‍රමයකිනි. එහි මුල් අවස්ථාවට ජැක්සන්ගේ බිරිය පැමිණ බෑනාත් ජැක්සන් වගේමයි යනුවෙන් අමුතු ප්‍රකාශයක්ද කර තිබූ අතර ලේඛකයා වෙනුවට ලේඛකයාගේ බිරිය හා දරුවා කැපී පෙන්වමින් එහි හැමවිට රැ‍දෙමින් සමාජ මාධ්‍ය උඩුගත කිරීම් කරමින් අසාමාන්‍ය ප්‍රචාරණයකද නිරත විය.ජැක්සන්ගේ පුතුන් දෙන්නාට නැති ජැක්සන්ගේ කථා ශෛලිය කසුන් මහේන්ද්‍රට පිහිටා තිබීම හෝ ඔහු පිහිටුවා ගැනීම ගැන සමාජ මාධ්‍ය උපහාසයන් මතුවිය.

ජැක්සන්ගේ නම හා පවුල අනියම් ලෙස අලෙවි කරමින් පොතකින් මුදල් ඉපැයීමට කටයුතු කළ බවට පාඨක කණස්සල්ල මතුවූවාසේම සාහිත්‍යය වැනි වටිනා මාධ්‍යයක් ඉතාම සිල්ලරට ගෙන ඔවුන් කටයුතු කිරීම විවේචනයට ලක්විය.
මාධවීගේ කතා කිහිපයක් සමාජ මාධ්‍ය තුළ විවේචනයට ලක්වූ අතර පළමු නවකතාව ලියූ ලේඛකයකු ලෙස නොව පොත් ගණනාවක් ලියූ අයෙකු ලෙස පෙන්වමින් සාහිත්‍යය ඉහළට ඔසවන්නට තැත්කරන අයෙකු ලෙස ඔහුව අතිශොක්තියෙන් වර්ණනා කර තිබුණි. මෙරට මිනිසුන් කියවීමට හුරු කළේ ඔහු බවටද ප්‍රකාශ කර තිබුණි.

මේ අතර දින කිහිපයක ඇවෑමෙන් පොත් කියවූ පාඨකයින් මෙම කෘතිය බාල සාහිත්‍යයක් ඇති කසිකබල් වචන පාවිච්චි කරන,කවුරුත් දැන සිටි  පුද්ගලික කාරනාවක් නැවත මතුකර පෙන්වන දෙයක් ලෙස විවේචන මතුවිය. ඇතැම් දෙබිඩි අර්ථ සහිත වචන ගැනද පිළිකුළ ප්‍රකාශ විය.

මෙම ප්‍රකාශ වලින් පසු එෆ් එම් දෙරණ චැට් ෂෝ වැඩසටහනේ විශේෂ සංවාදයක් ලෙස කසුන් මහේන්ද්‍ර හීනටිගල සහ ඔහුගේ බිරිඳ මාධවී වත්සලා ඇන්තනී, “මුද්දරස්පලම්” නම් වූ ඔවුන්ගේ නවකතාව පිළිබඳව කතාබහක් කර තිබේ.
එහිදී ඔවුන් දැක්වූ අදහස් පහත සටහනේ දැක්වේ.

“මුද්දරස්පලම්” නවකතාව දැනට 11 වන මුද්‍රණයට පා තබා ඇති බව සඳහන් කරමින් කසුන් පැවසුවේ, “පොතක් මේ තරම් සමාජ පෙරළියක් කිරීම ගැන මට සතුටක් තියෙනවා. යෝජනා, චෝදනා, ප්‍රශංසා, ගැරහුම් සියල්ලම එන්න පොතක් තිබිය යුතුයි,” යනුවෙනි.
නවකතාව පිළිබඳව එල්ල වූ ප්‍රධාන චෝදනාවක් වූයේ එය කසුන්ගේ පුද්ගලික අත්දැකීමක් මත පදනම් වූ ආත්ම කථනයක් ලෙස ලියා ඇති බවයි. මෙය පිළිබඳව කසුන් පැවසුවේ, “ඕනෑම කලා කෘතියක් බිහි වෙන්නේ එක්කෝ තමන්ගේ කතාවක්, තමන් දන්න කෙනෙක්ගේ, තමන් ඇසූ දුටු දේවල් හෝ තමන්ගේ මනසේ මැවෙන ප්‍රබන්ධයක්. මේක මගේ කතාව විතරක් නෙමෙයි, අපේ කතාවක්.”
“මගේ පෞද්ගලිකත්වය, මම කවුද, මම කසාද බැඳලා ඉන්නේ කාවද, මගේ මාමණ්ඩියා කවුද, මගේ නැන්දම්මා කවුද, මගේ මස්සිනා කවුද, මේවා නෙමෙයි වැදගත්. මේ ලේඛකයා කියන කෙනාගේ ප්‍රතිරූපය අයින් කරලා, මගේ පෞද්ගලිකත්වය අයින් කරලා පොතක් හැටියට මේක කියවන්න,” යනුවෙන් ඔහු කියා සිටියේය.

“මුද්දරස්පලම්” නවකතාවේ භාවිතා කර ඇති භාෂාව, විශේෂයෙන් “ඩබල් මීනිං” යැයි හැඳින්වෙන ද්විත්වාර්ථ සහිත වචන භාවිතය පිළිබඳව ද විවේචන එල්ල වී ඇත. මේ පිළිබඳව කසුන් පැවසුවේ:
“භාෂාවක් ගත්තම භාෂාව කියන්නෙ සුභාවිත වචන පමණක් නෙමෙයි. භාෂාව ඇතුළේ තියෙනවා කුණුහරුප, භාෂාව ඇතුළේ තියෙනවා උත්ප්‍රාසාත්මක වචන, භාෂාව ඇතුළේ තියෙනවා ද්විත්ව අර්ථ ගෙන දෙන වචන,” යන්නයි.

ඔහු උදාහරණයක් ලෙස සිනමාවේ ධර්මසේන පතිරාජ අධ්‍යක්ෂණය කළ “බඹරු ඇවිත්” චිත්‍රපටයේ ද මෙවැනි ද්විත්වාර්ථ සහිත වචන යොදා ඇති බව පවසමින්, “ධර්මසේන පතිරාජ කියන ප්‍රතිරූපයට කවුරුත් ගැහුවේ නැහැ,” යැයි සඳහන් කළේය.

මාධවී වත්සලා ඇන්තනී, කෘතියේ චිත්‍ර නිර්මාණය කර ඇති කසුන්ගේ බිරිඳ, සමහර විවේචන විශේෂයෙන් ඔවුන්ගේ දරුවා ඉලක්ක කරගත් ප්‍රකාශ ගැන සිය කනස්සල්ල පළ කළාය.
“ඇත්තටම මං අම්මා කෙනෙක් විදියට හැසිරුණා. කසුන් මහේන්ද්‍ර ගේ බිරිඳ විදියට නෙමෙයි, මම මේ කලා ශිල්පිනියක් විදියට මං හැසිරුනා නම් එහෙම දෙයක් නොකරන්න තිබුණා. ඒ කියන්නේ පොතට බනින එක ගැන කිසිම ගැටළුවක් නැහැ, නමුත් මේ දරුවාව අල්ලාගෙන දරුවාගේ අනාගතය ගැන විවිධ අර්ථකථන සහ පූර්ව කථන දෙමින් ඊට පස්සේ දරුවාට ‘මේ කවදා හරි මේ වගේ දේවල් කියාවි’ කියලා කියන්න බැහැ. වෙන රටවල් වල නම් මේ ‘වෙබ් ඔෆ් ලෙන්ස්’ එකක්,” යැයි ඇය පැවසුවාය.

පොත ප්‍රවර්ධනය කිරීම සඳහා ඔවුන් පවුල භාවිතා කළ ආකාරය පිළිබඳව ද විවේචන එල්ල වී ඇති බව දෙදෙනාම සඳහන් කළහ. මේ පිළිබඳව කසුන් පැවසුවේ: “දැන් සමහරුන්ට ප්‍රශ්නයක්. මේ පොත අලෙවි කිරීමේදී ඇයි මං මගේ පවුල ගෙනාවේ? මම මගේ බිරිඳව ගෙනාවේ? මම ගෙනාවෙ මගේ ලෙයින් උපන් දරුවාව. මං වෙන කාගෙවත් ළමයි හොරකම් කරගෙන ආවේ නැහැ. මං වෙන ගෑනු පස්සේ ආවේ නැහැ,” යනුවෙනි.
ඔවුන් තවදුරටත් පැවසුවේ මේ සියලු විවේචන පිටුපස ද්වේශ සහගත අභිප්‍රායයන් ඇති බවත්, ඒවා සාහිත්‍ය සම්බන්ධ සැබෑ විවේචන නොවන බවත්ය. “මං හිතන්නේ දේශපාලනය කරන්න ඕනේ මීට වඩා ටිකක් මානුෂීය විදියට, මේ ජඩ දේශපාලනයෙන් මිදිලා,” යැයි කසුන් සඳහන් කළේය.

“මුද්දරස්පලම්” නවකතාව දැනට 11 වන මුද්‍රණයට පැමිණ ඇති බවත්, වසරකට ආසන්න කාලයක් තුළ මෙය සුවිශේෂී ජයග්‍රහණයක් ලෙසත් ලේඛකයා සැලකීය. “පොතකට මෙහෙම පෙරළියක් කරන්න පුළුවන් වෙනවා කියන්නේ ඒක මාර දෙයක්. මොකද මම විශ්වාස කරනවා වැඩි වැඩියෙන් පොත් ලියවෙනවා නම්, වැඩි වැඩියෙන් ලියවෙන පොත් විකිණෙනවා නම් රැකියා අවස්ථා බිහිවෙනවා, රැකියා කටයුතු පුළුල් වෙනවා, මුදල් සංසරණය වෙනවා, ජීවිත සාර්ථක වෙනවා, පොහොසත් රටක් බිහි වෙනවා,” යැයි ඔහු සඳහන් කළේය.

මාධවී සිය අවසාන අදහස් දැක්වීමේදී, “මනුෂ්‍යයෙක් විදියට මේ ලෝකෙට ඉපදුණු මනුෂ්‍යයෙක් විදියට කිසි කෙනෙක් කරන්න ඕනේ නැති විදියේ අසාධාරණකම් රැසක් එක් කොට්ඨාශයක් විසින් අපිට එල්ල කරමින් ඉන්නවා,” යැයි පැවසුවාය. ඇය “දරු පවුලකට පහර එල්ල කරලා ලේඛකයෙක් වට්ටලා ඔබට ලැබෙන යම්කිසි සාර්ථකත්වයක් තියෙනවා නම්, ඒ සාර්ථකත්වය ගැන දුක්වෙන්න, ඒ සාර්ථකත්වය ගැන ලැජ්ජා වෙන්න,” යැයි ද එක් කළාය.

ඇය කියූ දේවල් ඇගේම වචන වලින් මෙසේය.

ඒ කියන්නේ මෙහෙමයි. කාන්තාවක් විදිහට විතරක්ම මේ කාරණය දිහා බලන්න අවශ්‍ය නැහැ. මේ ලෝකයට ඉපදුණු මනුෂ්‍යයෙක් විදිහට, කිසිම කෙනෙකුට නොකළ යුතු ආකාරයේ අසාධාරණකම් රැසක් එක්තරා කණ්ඩායමක් විසින් අපට එල්ල කරමින් සිටිනවා. ඔවුන් දිගින් දිගටම ප්‍රහාර එල්ල කරමින් ඉන්නවා. හේතුව තමයි, අපි දෙන්නා පොතක් ලියපු එකත්, ඒ පොත බොහෝ දෙනෙක් වැළඳගත් එකත්, ඒ වගේම අපි ඒ පොතට ලබා දුන් ප්‍රචාරණයත්.

ඉතින් ෆේස්බුක්, ඉන්ස්ටග්‍රෑම් වැනි සමාජ මාධ්‍ය හරහා අපිට චෝදනා එල්ල වුණා. මගේ සහෝදරයා, මගේ මව, ඒ වගේම මගේ දරුවා මම ළඟ තියාගෙන සිටියා කියන කාරණා සම්බන්ධයෙනුත් චෝදනා එල්ල වුණා. මම අහන්නේ, එසේ කිරීමේ ඇති වරද කුමක්ද? පොතක් මහා පරිමාණයෙන් අලෙවි වෙනවා නම් එය නරක පොතක්ද? එසේ අලෙවි වන පොත් හොඳ නැද්ද? පොතක් අලෙවි වීම සාහිත්‍යයේ පරිහානියට හේතුවක්ද? අනිත් අයගේ පොත් වුණත් ඒ විදිහට පෝලිම් ගැහිලා මිලදී ගන්නා එක නේද විය යුත්තේ? මේ වගේ ප්‍රශ්න කිහිපයක් මම මගෙන්ම මේ දිනවල ඇහුවා.

හිත රිදුණු අවස්ථා තිබෙනවා. කලකිරුණු අවස්ථා තිබෙනවා. පිළිකුල් සහගත හැඟීමක් ඇති වූ අවස්ථා තිබෙනවා. පොත්, කවි ලියනවා යැයි කියන කාන්තාවන් පවා, ඉතාමත් නින්දිත, පහත් ආකාරයට වචන භාවිතා කරමින්, වචන හරඹ යොදමින්, දේශපාලනික අර්ථයකින් අපි දෙදෙනාව තනි කරලා පහර දුන් එක කෙතරම් නිවැරදිද? එය සාධාරණද නැද්ද කියා හැමෝම තම තමන්ගේ පපුවට තට්ටු කරලා ඇසුවොත් උත්තරයක් ලැබේවි කියා මම සිතනවා. මගෙන් අසනවාට වඩා ඒ අයගෙන්ම මේ ප්‍රශ්නය ඇසුවා නම් තමයි වඩාත් නිවැරදි උත්තරය ලැබෙන්නේ.

මම තමයි මෙහිදී අගතියට පත් වූ පාර්ශ්වය. ඉතින්, අපිට මේ විදිහට අගතියක් සිදු කිරීමට හේතුව වුණේ අපි පොතක් ලියූ එක මිසක් වෙන කිසිවක් නෙවෙයි. මම මුලිනුත් කිව්වා වගේ, ඇයි එහෙම වෙන්නේ, නේද? “සාහිත්‍යය තිබෙන තැනින් ඉදිරියට ගෙන යනවා” කියන එක, ‘සාහිත්‍යය’ නමැති වස්තුවක් කරේ තබාගෙන වෙන තැනකට ගෙන යනවා වැනි බොළඳ මානසිකත්වයකින් අර්ථකථනය කරනවා නම්, ඔවුන් එහි නියම අරුත තේරුම් අරගෙන නැහැ.

හඳ පෙන්වූ විට ඇඟිල්ල දිහා බලනවා වගේ වැඩක් තමයි වෙලා තියෙන්නේ. සමාජය ඒ ආකාරයට පොළඹවන්න, සමාජ මාධ්‍ය අවකාශයේ විශාල බලයක් ඇති, රටවල් පෙරළන්නට පවා පුළුවන් දේශපාලන ශක්තියක් සහ බලයක් ඇති පිරිසක් තමයි මේ දේ කරන්නේ. මම කියන්නේ, ඒ අය පළ කරන කමෙන්ට් සහ පෝස්ට් දෙස මේ කාරණයත් සිහියේ තබාගෙන බලන්න කියලා. පොඩ්ඩක් ඒ අයගේ ෆේස්බුක් පිටුවලට ගිහින් බලන්න, මේ අය කවුද, මොන වගේ දේවල් කරපු අයද, කා වෙනුවෙන්ද පෙනී සිටින්නේ කියලා. එවිට ඔබට තේරේවි, ඇයි ඒ වගේ පිරිසක් අපි දෙන්නාට මෙහෙම පහර දෙන්නේ කියලා. මොකද, අපි දෙන්නා කිසිම දේශපාලන පක්ෂයක සාමාජිකයන් ලෙස කටයුතු කරලා නැහැ.

මම හිතන්නේ, ඒ අය අපි ගැන ඔවුන්ගේ ඔළුවෙන් මවාගත් ප්‍රතිරූපයක් තියෙනවා. ඒක අපේ ඇත්ත ස්වරූපය නෙවෙයි. අපි බොහොම සාමාන්‍ය, අහිංසක මිනිස්සු. ඔහු ලේඛකයෙක් සහ අධ්‍යක්ෂවරයෙක්. ඔහුට පුළුවන් විදිහට පොඩි පොඩි වැඩ ටිකක් කරගෙන ඉන්නවා. මමත් එහෙමයි. මට පුළුවන් විදිහට මම මගේ වැඩ ටික කරගෙන ඉන්නවා. අපි දෙන්නට සමාජ මාධ්‍ය වේදිකා කිහිපයක් තියෙනවා. ඒවා තියෙන්නේ වෙනත් අයගේ නම් වලින් නෙවෙයි, අපේම නම් වලින්. මගේ ෆේස්බුක් ගිණුම සත්‍යාපනය කරපු (verified) එකක්. ‘මාධවී වත්සලා ඇන්තනී’ කියලා තියෙන්නේ. මට ඒ නිල් ලකුණ ලැබුණේ මුදල් ගෙවා ලබාගත හැකි කාලයක නෙවෙයි. ඒ කාලයේ ඉඳලම මට තිබුණේ මගේ මේ ෆේස්බුක් ගිණුමයි, කසුන්ගේ ෆේස්බුක් ගිණුමයි පමණයි. ඒ හරහා තමයි අපි අපේ ප්‍රචාරක කටයුතු සිදු කළේ.

ඉතින්, අපි කළ වරද කුමක්ද? අපි මේ පොත ගැන කතා කළාටත්, ඒ පොත ගැන මිනිසුන්ගේ අවධානය යොමු වුණාටත්, මෙතරම් කුරිරු, අධම, තුච්ඡ ලෙස හෙළා දකින්න පුළුවන්ද? කිරි දරුවන්ට පවා අපහාස කරමින්, ෆේස්බුක් අවකාශයේ තමන්ට ප්‍රසිද්ධියක් (Reach) හදාගැනීම කෙතරම් සාධාරණද? එය කෙතරම් අසාධාරණද කියන එක තමයි කල්පනා කරලා බලන්න ඕනෙ.

මම හැමෝටම ආරාධනා කරනවා, තමන්ට පුළුවන් විදිහට, තමන්ගේ නිර්මාණ පුළුවන් තරම් ප්‍රචාරණය කරගන්න. ඒවා ජනතාව අතරට ගෙනියන්න. එතකොට ජනතාවගෙන් ඒවාට එල්ල වන චෝදනා, යෝජනා, පැසසුම්, විවේචන, මේ හැම දෙයක්ම අපි ඉතාම ආදරයෙන් බාර ගන්න ඕනෙ. ඒ දේවල් උපයෝගී කරගෙන අපේ ඊළඟ නිර්මාණය දියුණු කරගන්න ඕනෙ. අපි දෙන්නගේ අරමුණ ඒකයි. මේ කෘතියේදී අපිට කවුරුහරි පෙන්වා දෙන වරදක් තිබෙනවා නම්, අපි ඊළඟ කෘතියේදී ඒ දේ නිවැරදි කරගන්නවා. එසේත් නැතිනම්, ඒ හරහා අපේ නිර්මාණය තවත් දියුණු තැනකට ගෙන යනවා. ඉතින්, මම හිතන්නේ ඒක ප්‍රගමනයක් කියලා. විවේචනයක් හැමවිටම විය යුත්තේ yapıcı විවේචනයක් (constructive criticism). ඒ කියන්නේ, කෙනෙක්ව ඇදලා පහළට දමන්න කරන දෙයක් නෙවෙයි. නමුත් මෙතැනදී ඒ අය උත්සාහ කරන්නේ ඒ දේ කරන්නයි.

කෘතියට හෝ සාහිත්‍යයට අදාළව යමක් කියනවා නම්, එය බොහොම ආදරයෙන් භාරගන්න පුළුවන්. නමුත් පෞද්ගලිකත්වය මෙයට අදාළ නැහැනේ. පොහොසත් රටක විවිධ මත තිබෙනවා. විවිධ මත ගැටෙනවා. විවිධ අදහස් දරන අය ඉන්නවා. ඒ විවිධත්වය, ඒ වර්ණාවලිය තමයි සමාජයක් ඉදිරියට ගෙනියන්නේ. ඉතින්, මේ කෘතිය පැත්තෙන්, සාහිත්‍යය පැත්තෙන්, එහෙමත් නැත්නම් භාෂාව පැත්තෙන් එන ඕනෑම දෙයක් අපි කොන්දේසි විරහිතව භාරගන්නවා.

අනිත් කාරණය තමයි, ඇයි පොතකට මෙතරම් බිය? ඇයි පොතක් මෙහෙම කතාබහට ලක් වෙන්නේ? ඒක නියමයි. ඇත්තටම මම ඒකට කැමතියි. හේතුව, එහෙම වෙන්න වෙන්න පොත තවත් අලෙවි වෙනවා. එතකොට අපේ වෙළෙඳපොළ හැදෙනවා. අනිත් අයටත් මම කියන්නේ, කතාබහට ලක්වෙන පොත් ලියන්න. මම කලිනුත් ඇහුවා වගේ, පොතක් අලෙවි වෙන එක හොඳ දෙයක්.

අනිත් කාරණය තමයි රොෂාන්, කෘතියක් ඉලක්ක කරගෙන මේ තරම් ප්‍රහාර එල්ල කරන්නේ, එහි ප්‍රවර්ධනයට උදව්වක් ලෙසවත්, ‘මේ වැරැද්ද හදාගෙන ඊළඟ වතාවේ හොඳට කරන්න’ කියා ආදරයෙන් කියන දෙයක් විදිහටවත් නෙවෙයි. මේ බහුතරයක් දෙනා, ඒ කියන්නේ අර බලය අතට ගෙන සිටින පිරිස, කරන්නේ තමන්ට ඉහළින් ලැබෙන නියෝගයක් ක්‍රියාත්මක කිරීමයි. අපේ Advertising ක්ෂේත්‍රයේ මිතුරෙක් කතා කරලා ඇහුවා, අපි මේ ප්‍රවර්ධන කටයුතුවලට කොපමණ මුදලක් වියදම් කළාද කියලා. ඇත්තටම අපිට එහෙම වියදම් කරන්න මුදල් නැහැ.

නමුත් මේ අය මේ දේ කරන්නේ ඒ සාහිත්‍ය කෘතියේ යහපතට නෙවෙයි. මේ කරන්නේ සාහිත්‍යකරුවා බිමටම දමන්න, පොළොවට පස් කරන්න. ‘කසුන්, ඔයා ලියන්න එපා, ඔයා ලියන එක නවත්වන්න’ කියලා කියන්න. කොහොමද එහෙම කියන්නේ? මම කියන්නේ, වරදක් නිවැරදි කිරීම, වරදක් පෙන්වා දීම, විවේචනය කිරීම හොඳයි. නමුත් ‘ඔබ ලියන්න එපා’ කියා කොහොමද කියන්නේ?

ළමා කතා ලියන කෙනෙක්ටවත්, වෙන ඕනෑම කතුවරයෙක්ටවත් එහෙම කියන්න බැහැ. පොතක් ලිව්වොත්, ඒ පුද්ගලයා ගත්කතුවරයෙක්. ඊට පස්සේ, ඒ පුද්ගලයා මාර්ටින් වික්‍රමසිංහ තරම් ද, ගුණදාස ලියනගේ තරම් ද කියා මැනිය යුතුයි කියා මම සිතන්නේ නැහැ. එය ඉතාමත් සිල්ලර දෙයක්.

අනික, අපි මේ කෘතිය අලෙවි කළේ විශාල ප්‍රදර්ශන කුටියක නෙවෙයි. ඒක පැහැදිලිව කියන්න ඕනෙ. අපි හිටියේ ‘සුදර්ශි’ කියන තැන. එහි වාහනයක් නවත්වන්නවත් හරියට ඉඩක් නැහැ. වැස්සම වතුරෙන් පිරෙන තැනක්. වැසි දවස්වලට, අපේ පොත ගන්න ආපු සමහරු ආවේ ගඩොල් උඩින් පැන පැන. අපි අපිට පුළුවන් විදිහට තමයි අපේ ස්ථානය සකසා ගත්තේ. එතැනට අපිට උදව් කරන්න අපේ නෑදෑයොත් ආවා. මගේ අම්මයි, සහෝදරයයි ආවා. (මගේ අප්පච්චි දැන් ජීවතුන් අතර නැහැ). මිනිස්සු මගේ සහෝදරයවයි, දරුවවයි අඳුරන නිසා, ඔවුන් ආවාටත් බනිනවා. කසුන්ගේ අම්මයි නැන්දලයිත් ආවා. කසුන්ගේ නැන්දලා, පුංචිලා, මල්ලිලා, අක්කලා, නංගිලා, ඒ හැමෝමත් එතැන හිටියා. ඇයි ඒකට බනින්නේ? එහෙම එකතු වෙන එක වැරදිද? ඒ අයට එන්න බැරිද?

සාහිත්‍ය කෘතියක් ප්‍රචාරණය කරන්න උදව්වට විතරක් නෙවෙයි, අපි ගෙදර මිදි වේලලා මුද්දරස්පලම් හදනවා කියලා හිතමු, ඒක ප්‍රචාරය කරන්න අපේ නෑදෑයෝ එකතු වුණත්, එහි ඇති වරද කුමක්ද කියන ප්‍රශ්නය මට තිබෙනවා. මම හිතන්නේ, දේශපාලනය කළ යුත්තේ මීට වඩා මානුෂීය විදිහටයි. මේ ජඩ දේශපාලනයෙන් මිදෙන්න ඕනෙ. ඇත්තටම අපිට ඒ වගේ දේශපාලනයක් අදාළ නැහැ.

මේ පොත තුළ ඇති දේශපාලනය තමයි, මෙහි විස්තර වන සිදුවීම. ඒ අත්දැකීමට මුහුණ දුන් අයගේ අත්දැකීම් සහ තවත් කෙනෙකුට මේ වගේ දෙයක් සිදු නොවීමට වගබලා ගැනීම තමයි මේ කෘතියේ අරමුණ. සාහිත්‍ය කෘතියක් එක් එක් පුද්ගලයා රස විඳින්නේ එක එක ආකාරයටයි. කෙනෙකුට වේදනාවක් ගෙන දෙන දෙයක්, තව කෙනෙකුට රසයක් වෙන්න පුළුවන්. කෙනෙකුට දුකක් දැනෙන දෙයක්, තව කෙනෙකුට එසේ නොදැනෙන්න පුළුවන්. කෙනෙකුට සතුටක් ගෙනෙන දෙයක්, තව කෙනෙකුට ගාණක්වත් නැති වෙන්න පුළුවන්. මන්ද, එක් එක්කෙනාට දේවල් දැනෙන ආකාරය වෙනස්.

ඉතින් අපි කළේ, අපි ඉතා ආදරයෙන් සහ උවමනාවෙන්, ණයක් අරගෙන කළ නිර්මාණයක් වන අපේ පොත ප්‍රවර්ධනය කළ එකයි. එය අපේම නිෂ්පාදනයක්. මේ පළමු වතාවට අපි අපේම ‘මහේශාක්‍ය Publishers’ නමින් ආයතනයකින් පොත නිකුත් කළේ. අපේ කුටියේ තිබුණේ මේ පොත පමණයි. අපිට ‘සීනි මුරුක්කු’ ටිකක්වත් ලැබුණේ බොහෝ පරක්කු වෙලා, ඉතා සුළු ප්‍රමාණයක්. ඒ සැපයුම ලැබීම ප්‍රමාද වූ නිසා.

---